Vir ouboet - geskryf op 5 Maart - net na sy afsterwe op 3 Maart 2021

Ek ken mans wat ontplof. Vulkane wat uitbars ... en afkoel.

Hy was anders. Totaal anders.

Dit het my bang gemaak. Ja, ek was bang vir hom. Bang, want ek kon hom nie lees nie. Kon nie sy emosie, sy gedagtes op sy gesig  sien nie.

Ek kon my soms sommer vervies as hy homself begin help in my huis, my kospotte oopmaak, 'n bord gaan haal en net aansit... 

Of, wanneer ons inkopies in die stad gaan doen het, ons kopies deurgaan, "maar hy het nou dit en dat gekoop, ons kan dus uitruil" ...

Of my vra, om sy tikwerk te doen, vorms in te vul, motiverings te skryf, notules dikteer ... dit alles wanneer die maan vir my ogies maak en my bed nie eens meer fluister nie, maar uitgil: Dis Slaaptyd!!

Maar, soos hy, wys ek selde emosie en sou nooit laat blyk presies hoe ek voel nie.

Tog, later, jare later, sou ek besef dat hy eerder 'n bondgenoot as 'n teenstander is. Dat sy weggesteekte emosies eerder 'n kwesbaarheid agter 'n skans wegsteek. Iets wat my kinders laaaaankal geweet het.

Ek was altyd jaloers. Jaloers op sy vrou wat soveel "vryheid" onder sy liefde kon geniet. Min weet mens dat daar maar 'n ander kant ook is. Veral jaloers op die feit dat sy enigiets kon vra, en hy sou haar dit gun... 

Ek het hom op 'n dag gekonfronteer: Hoekom kry sy en ander skoonsus dit reg om julle twee broers te beweeg om dinge te doen, maar ek? Ek vra en vra, maar niks gebeur nie. Hoekom? Wat doen hulle anders as ek...

Dit was op oukersdag.

Ek wou my man vroeg tuis hê, vroeg gereed maak, vroeg eet en vroeg die kinders om die kersboom laat sit om die kersverhaal te hoor. Vroeg, sodat hulle slaaptyd nie te veel ontwrig word en ons verseker die kerkdiens Kersdag sou kon bywoon. Maar net nooit sou dit realiseer nie. Altyd is die boerdery prioriteit en hulle sal plant tot die son die water opgeslurp het. 

Tog, as sy vrou vra, is hy die een wat die ander aanjaag: Kom, ons moet nou huis toe gaan.

Hy het my só aangekyk, skewekop en op sy stil manier geantwoord: Jy huil nie.

Die wind was uit my seile.

Ek huil nie.

Ek wys nie emosie nie.

Ek wou nog grap en vir geliefde sê, nou weet ek die geheim. Maar geliefde het my voorgespring: "Moenie dit eens probeer nie."

Ek was hartseer. Ek was seergemaak. Maar steeds geen trek op die gesig nie. Net maar omgedraai en huis toe gegaan. My gedagtes immer besig.

Hy het ons kinders bederf. Hy wat so verskriklik lief was vir kinders en self moes hulle hoe lank wag... Maar ons kinders (en later jare sy hondekinders) het hy bederf, geniet. Ook die gemeente se kinders.

Hoekom?

Die vraag bly maal en maal.

Die een lewensvraag met geen antwoord nie.

So besluit hulle om 'n planter (of was dit nou 'n stroper, ag, dit maak ook nie regtig saak nie) aan te koop. Suutjies-suutjies praat die drie (skoonpa was nog deel van die driemanskap) oor die aankoop en ek word ingesleep met groot waarskuwing: "Jy sê niks vir die ander twee vroue nie. Hulle kan dit sien as dit afgelaai word." 

Die aand gesels ek en geliefde oor hierdie verwikkeling. Miskien is ek noodgedwone ingetrek, omdat ek die admin moet doen en dus al hierdie goed vooraf weet, maar ek dink dis iets anders. Ek wys nie emosie nie. Nie seerkry nie, maar ook nie woede of ontsteltenis nie. My uitgangspunt ten opsigte van boerdery-aankope was nog altyd, dit is die besigheid en dit moet loop. My huis, my voorkoms, my begroting tel nie, as die boerdery nie daar is nie - dan het ook nie 'n huis, voorkoms of begroting nie. Wat my betref weet die manne wat hulle doen, dis tog hul verantwoordelikheid en sal hulle die gevolge van hul besluite dra.

-------------------------------------------------------------------------------------

Bygevoeg op 8 September 2021:

Dit was alles los gedagtes wat daardie dag, ses maande gelede, deur my gemaal het.

Die hele situasie was moeilik.

Omstandighede deurmekaar.

Ek met ons twee jongste seuns 1400km van die huis af, op die plaas in Botswana.

My man en ons oudste seun op die plaas in SA.

Ek en manlief het kwart oor nege daardie nag ons whatsapp-video-oproep afgelui. My lig was afgeskakel, ek was nog nie heeltemal weg nie. Jongste het geklop en ingekom. Ouboet het op sy foon gebel en wil met my praat. Oudste het gevra dat ek moet seker maak dat jongste nie kan hoor nie - toe het hy my die nuus meegedeel en raad gevra. My moederhart was só ontsteld, geskok. 'n Mens wil jou kind nie in so 'n situasie hê nie...

Op sy tante se versoek het hy na sy oom gaan soek, want dit was al byna 10-uur en hy was steeds nie tuis nie, sy kry hom ook nie op die foon nie. Seunskind het gery, sonder om sy pa te sê waarheen hy gaan... en sy oom in die bakkie langs die land gevind. Vreedsaam heengegaan. 

Steeds is die pyn vlak, steeds die verwagting dat hy sy opwagting gaan maak.

Dankie, Ouboet, dat jy vir ons kinders 'n ander-pa was. Dat jy vir ons almal 'n voorbeeld was.

Dankie, Here, vir die voorreg om hom te kon geken het, byna 30 jaar so saam te kon leef.

My lewe faseer ...

 ... of moet ek liewer sê migreer?

Dinge verander, verskuif enne ... ek dink ek hou daarvan!

Eers was dit net ek. My wêreld het om myself gedraai. Oudste kind wat nie graag deel nie wat sommer skelm eetgoed in my kamer wegsteek.

Toe kom hy in my lewe. Die ridder op 'n wit perd. Net, dit was 'n kortbak, linkerhandstuur, wynrooi Land Cruiser. Maar mensig, wat 'n impak het hy op my lewe gemaak...

Daarna die kinders, een na die ander, vier van hierdie wonderwerke uit God se vaderhand.

Meteens het die lewe bestaan uit ander. Ek het vêr, bitter vêr op die agtergrond verdwyn. My behoeftes, my drome, my wense  het negeer in die harwar van doeke, boeke, gimnastieksale en perdrykompetisies. Nie dat ek een enkele minuut daarvan wegwens nie. Dit was die fase van my lewe - toe.

In daardie tydvak het ek gelééf vir my kinders. Voluit, alles met hulle gedeel.

Maar, soos die lewe mos maar is, het hulle grootgeword...

Sus het getrou, boet het studeer en sy lewensmaat ontmoet (drome en planne vul hul oë), my jonger twee is nou al byna twee jaar alleen in Botswana - boere in die ware sin van die woord - maar ek voel so skuldig oor hulle twee...

Tog, die groei in my kinders is sigbaar.

En ek is God ewig dankbaar vir die wondervoorreg om in hul lewens te kon deel. 

Lank gelede, tydens 'n wyksbybelstudie, het 'n vriendin opgemerk dat haar huis nou leeg voel, dat sy wens dat iemand net die pen op 'n ander plek wil gaan neerplak - want alles is presies net waar sy dit gelos het. O, dit was die versugting van my hart, dat alles kan bly waar ek dit los.

En nou?

Nou is lank gelede hier, hier by my. Nou bly my penne waar ek dit neersit. Nou is my huis (soms) stil en elke ding presies op sy plek. Nou het ek tyd om minder te maak, reg te pak, weg te gooi, dinge te verander om mý te pas.

En ek hou daarvan. Dis vir my héérlik om my huis so te kan inruim. Om vir elke ding 'n pasplek te kan inrig. Om dinge te rangskik dat dit vir my sin maak - al maak die bediende my soms vies omdat sy nie dit presies pak soos ek dit wil hê nie (ek het nooit geweet dat ek 'n perfeksionisties is nie).

Maar soms, soms voel dit of my lewe emosies eerder ossileer. Ek wonder dikwels of ek nie dalk 'n gesplete persoonlikheid het nie. So het ek weer sommer Maandag weer uit my kassie geval. Terugskouend kry ek werklik skaam oor my optrede, soveel so dat ek in gebed voor God om verskoning en vergiffenis moes vra.

Uiteindelik het 'n heel nuwe getuienis in my lewe geopenbaar.

My man se absolute vergewensgesindheid.

Tekenend van God se vaderliefde wat allesomvattend is.

Meer as wat Andries my ooit kan vergewe, kan liefhê (en dis 'n ongelooflike mens hierdie man van my) is God se liefde vir my. As my man met hierdie chaotiese emosionele op-en-af mens kan liefhê, wat sê dit nie van God se Skeppersliefde, Verlossersliefde, Genadeliefde, Vaderliefde ...

Ek is in 'n nuwe fase wat my fassineer - ek is mal oor hierdie nuwe faset van my lewe, nog vele om te ontdek.

Om vaarwel te sê

Ek het my kuierwerf verlaat, afgeskeep, weggegooi ter wille van 'n mode, 'n nuutjie, 'n almal-doen-dit-ervaring. 

En nou is ek sommer behoorlik vies vir myself, skaamkwaad en ja, hartseer. Facebook het my baie dinge geleer, veral oor myself en verslawing. Nou weet ek, ek sal maklik aan enigiets anders seker ook verslaaf kan raak. Versigtig wees...

Ek wil opnuut aan my kuierwerf bou. Ek wil skryf, tik stories vertel, reflekteer oor my lewe, deel van myself en net my hart uitstort. Hier waar ek in 'n mate anoniem kan wees, maar tog ook effe blootgestel. 

Ek wil Facebook vaarwel toeroep, wat egter ook nie moontlik sal wees nie, omdat ek my wiskundeklasse steeds daar moet adverteer, omdat ek soveel wonderlike vriende daar ontmoet het, wat my regtig aangeraak en bemoedig het, wat my oor my lewe en veral my sielevrede laat dink. Maar ek is moeg, siek en sat van Facebook se uitbarstings. Moeg vir geweld, virusstories, moorde. 

Ek wil weer vir God leer ken, ja opnuut weer myself in sy Woord verdiep - weg van mooi storietjies, soetsappige aanhalings en mooiklinkende leuens.

Dit is tyd vir 'n vaarwel aan Facebook en 'n splinternuwe lewe op my kuierwerf.

Wie ookal lus het om hier te kom inloer en te lees - is welkom. En as jy lus het om 'n stukkie kommentaar te los, ook welkom. Ek gaan egter, soos in die verlede, alle kommentaar sif. Dis immers my kuierwerf....😉

Groetnis
Marelize

Papierberge (gasskrywer)

{Hierdie is 'n eerste vir my - 'n inskrywing deur 'n gasskrywer. Die skrywer wil graag anoniem bly. Maar ek dink ons kan almal hiermee identifiseer. Groetnis!}

DIE PAPIERBERGE

Niemand sien my trane nie, want ek kyk weg van hulle.

My kantoor is so opgestel dat my baas enige oomblik my rekenaarskerm kan sien as hy in die gang verbyloop. My baas verkies dit so. Omdat ek op die rekenaar werk, kyk ek dus heeldag weg van die deur. Niemand glimlag of frons vir my nie, en ek maak nie oogkontak met iemand nie. Ek is 'n masjien – die konneksie tussen inligting op papier en inligting op rekenaar, die ene wat die syfertjies op die papier in kolomme op die rekenaar sit, waar ander departemente dit teoreties kan hergebruik.

Ek sê “teoreties”, want my baas herinner my dikwels dat niemand regtig na die data kyk wat ek heeldag en aldag intik nie. Nie dat ek sou vergeet nie. O, wel, dis waarvoor ek betaal word, dus tik ek maar oor en oor dieselfde soort goed in dieselfde kollometjies in. My drome lê begrawe onder 'n stapel papierwerk wat nooit klaar kom nie, en elke dag sus verveling my kreatiwiteit aan die slaap.

18 jaar van doodgaan, stukkie vir stukkie. Moenie aan die toekoms dink nie. Jy het nie die krag nou vir nog 20 jaar se werkskaarte nie. Ek tree oor 20 jaar af. 19 jaar en 5 maande, om presies te wees. 

Dink liewer net aan die volgende agt werkskaarte. Probeer hulle invoer voor nege. Dis sewe minute voor nege, en kyk - daardie agt is klaar. Begin met die volgende pakkie. Probeer hulle voor tien deursit. Dis een minuut voor tien, en kyk – daardie pakkie is klaar. Vat die volgende hopie. Probeer hulle voor elf deursit. Dis 20 oor elf, en kyk – daardie hopie is klaar. Vat die volgende hopie. 11h45, en hierdie hopie is nog nie halfpad nie.

Hoofpyn. Seer oë.

Ek staar voor my uit vir 'n paar minute. Ek probeer krag bymekaar kry om verder te werk. "Hoeveel werkskaarte het jy nog?" vra 'n skerp stem agter my. "Wat verstaan jy nie van eers klaarmaak, dan in die niet staar?" My kritikus sien wel nie my moeë gesig nie, maar sy sien hoe my vingers nie meer oor die rekenaar se sleutelbord vlieg nie.

Ek het al probeer wegkom, regtig! Probeer kyk vir ander goed om voor aansoek te doen, maar dit werk nie. Daar is net een manier van wegkom wat ek nog nie probeer het nie.

Dapperheid, so vertel een of ander wysgeer of wysneus, is om bang te wees om iets te doen, en dit nogtans te doen. Maar dwaasheid is dieselfde. En dis hoekom die lewe moeilik is. En dit bring my uit by die manier wat ek nog nie probeer het nie. Die metode is die eenvoudige woorde: “Ek bedank.”

Ek is bang dat ek nie 'n manier kry om myself aan die lewe te hou nie, bang dat ek nie sal kan eet en aantrek as ek ophou om sinlose data in kollometjies te tik nie. Maar dan, lewe ek nou? Ek gaan beslis nie my kollegas vir raad vra nie, want dit lyk nie of hulle lééf verstaan nie. Wat weet grys truie en grysblou oorpakke van lewe in volkleur? Wat weet reghoekige papiere op reghoekige tafels wat in netjiese reghoekige hopies gesorteer en in vaal reghoekige kabinette geliasseer word van 'n lewe met sterre en harte en die onreelmatige vorm van bome?

Maar dalk verstaan my kollegas meer as wat ek dink. Ek sal nie weet tensy ek met hulle praat nie. Maar ek sien meestal net die rekenaarskerm. En as ek links of regs kyk van die skerm, sien ek die muur verste van die deur, die muur met afdop-verf.

Intussen lê my idees, planne en energie onderin 'n inboks wat nooit leeg raak nie, sodat ek nooit sien wat op die bodem vir my wink nie.

Ek gaan op verlof vir 'n week. Teen dag drie het ek weer 'n idee vir iets om te skryf. Teen dag vier het ek idees vir wat om te teken. Teen dag ses is ek so positief, ek woon sommer die laaste lesing by van 'n produksiwiteitskursus by die kerk, die een waarop ek moed opgegee het oor dit eintlik net vir mense is wat ander kan beïnvloed, mense wat een of ander soort beheer oor hulle omstandighede het en kan kies om sinlose take te elimineer. Miskien gee God my vroeër of later 'n metode om my geld uit iets sinvol te kan maak, en dan kan ek werklik my produktiwiteit verhoog. (Om iets nutteloos vinniger te doen is nie verhoogde produktiwiteit nie.)

Nege dae weg van die werk af ('n week met twee naweke om dit) is verby, en ek gaan terug werk toe.

“Jy moet besef jou werk is nou 'n week agter, en dit was 'n besige week...”

Toe val 'n berg papier op my. Ek kan nie my pad uitgrawe nie. Ek kan probeer, maar heeltyd terwyl ek grawe val daar nog.

Hier rus [my naam]. Gebore 10 Oktober 1973. Begrawe in 2001. Het keer op keer moedig probeer opstaan, maar haar werk het haar weer en weer begrawe.

Is dit die moeite werd om aan te gaan?

Ek het die stryd verloor.
Twee keer verloor.
En weet eerlik nie of dit die moeite werd is om voort te gaan nie.

Rou, eerlik, emosioneel.
Dis wat hierdie inskrywing gaan wees.

Ek kyk na Gretha Wiid se kort videos oor huwelik, kommunikasie en tegnologie... en ek weet - ek faal, ons faal.
Sy noem dat mens aan die huwelik moet werk.

Werk.
Ek sien nie meer kans nie.
Te veel konflik en onbegrip, wanverstaan. My onvermoë om my behoeftes, my vrese, my drome te kommunikeer sonder om konflik te wek.

Want elke enkele keer wat ek myself oopmaak, blootstel, is daar konflik - elke keer!

Waarskynlik word dit telkens as kritiek, 'n persoonlike aanval, 'n refleksie op sy persoon gesien.

Is dit dan, na 26 jaar, nog die moeite werd? Is dit?

In 26 jaar, geen geskenk - Kersfees of verjaardag - wat hy vir my gaan koop het nie. Sy verskoning is dat hy nie tyd het nie. Al wat dit vir my sê is dat ek onbelangrik is. So min werd dat hy nie van sy kosbare tyd aan my kan spandeer nie. Wanneer daar in planttyd (beide Kersfees en my verjaardag 2 weke later, val in planttyd) 'n hidroliese pyp bars, 'n skakelaar op 'n trekker groet, 'n band bars, dan is daar tyd om dorp toe te ry, met die eienaar van die besieid te ginnegaap, totdat die werkers klaar het... sy werk is belangriker as ek - die boodskap wat ék ontvang.

Moedersdag en Valentynsdag word totaal geïgnoreer - bloot 'n geldmaakfoefie van die Jode.... ek kry nie eens koffie in die bed of 'n blom uit die veld nie. Onbelangrik, niks werd.

Tyd.
Tyd saam.
Wel.... hy staan so half sewe soggens op (ek staan so vyfuur, half ses op om Bybelstudie te doen en kos voor te berei) en ons eet sewe uur. Half agt begin hulle werk.
Hulle werk tot, wel, tot die werk vir die dag klaar is. Amptelik tot half ses saans, maar letterlik tor maklik nege uur saans in spitstyd in die somer en tot ses uur, half sewe in die winter.

Ons eet elke middag tussen een en twee, alhoewel hulle dikwels eers half twee by die huis instap.

Ek moet teen nege uur gaan slaap om weer vyf uur te kan opstaan.
Tyd...

Maar die grootste veldslag wat ek verloor het is teen die oorfone, Youtube en wifi.

Dis al wat daar nou is.
Wanneer ek wil praat, moet ek die oorfone uit sy ore haal...
Selfs aan tafel...
En as ons kuiermense het...
En saans na donker in ons bed...

Na ek my bedlampie afgeskakel het, kruip hy net onder die lakens in, sodat die flikkerende skermlig my nie moet pla nie... (onthou kindertyd in die koshuis, hoe het ons met 'n flitslig in die bed boek gelees?)

En as ek hieroor praat...
Het ons net weer 'n uitval...
En ek sien nie meer kans nie!

Sy verweer is dat ek heeldag op die skerm is (en ek kan nie stry nie, wanneer hy by die huis kom, is ek op die skerm - of dit nou is om e-posse te lees, banksake te doen, die boekhouding te doen, op Facebook te wees, my wiskunde videos te redigeer of om my webwerf te probeer aan die gang kry) en dat hy nie bedags tyd het vir dit nie. Hy wil saans dit doen...die boodskap wat hy kry is dat ek hom niks gun nie.

Is dit die moeite werd?

Hoe praat ek met my man dat hy my hart sien, dat hy my emosie eerder as my woorde hoor?
Hoe praat ek dat hy dit nie as persoonlike aanval ervaar nie?

Ek is moeg.

"Create a white space"

Dis nou al 'n ruk wat ek die facebookblad van "Becoming unbusy" volg.

Daar is soveel waarmee ek aanklank vind.

Een van die besondere idees is juis om minder goeters te hê sodat jy meer van jou kosbare tyd met geliefdes en die dinge waaroor jy passievol is, kan spandeer.

So is ek (voel of dit al járre is) besig om te sorteer, weg te gooi, reg te pak.

Een van die uitdagings was om 'n oop ruimte, "a white space" te skep.

My uitdaging is my slaapkamer.
Ek maak minder...
Geliefde vergader....

Maar ek het my helfte van die kamer nou getakel. Uitgegooi, reggepak (heelwat binne in die kaste, maar gaan nou nie dit op die blad plaas nie) en sodoende een bo-kas en een rak in my kas leeg gekry om dinge wat buite rondstaan, binne te pak.

En kyk:

Só het dit altyd maar gelyk.
Die plastiese houer links voor het my haarborsels, naelknippers, knyptangetjies en elke 

ding waarvoor Elisa 'n plek soek, ingehad.

Die blou houer daaragter is my "juwelekissie". Ek is egter glad nie 'n juwelemens nie

en gebruik dit slegs Sondae. Geen sin om dit hier te hou nie. Dieselfde geld die kleiner spieël.

In die houtkassie regs voor was altyd herlaaibare batterye, tasslotjies met sleutels... 

sulke fieterjasies.

En die osoonmasjien (een groot borrel - maar darem lekker vir 'n borrelbad!!)

Nadat ek die rak in die kas leeggemaak het, kon ek alles daarin pak.

Ek het net die inhoud van die plastiese bak en dié van die houtkassie omgeruil.

Skielik het ek 'n grote "white space" wat my sommer bangmaak....
Want dis darem erg wit...

Ek soek 'n "iets" daar... miskien 'n plant?
Maar potplante vrek onder my hande.

Toe takel ek maar die volgende kamer - die sitkamer.
Die foto het ek daar gaan "steel".
Ons lyk mos darem lankal nie meer so nie... 😉

Steeds pla dit.

Die wit van die foto-karton is nie meer wit nie...
Inteendeel, dit lyk of die spulletjie een of ander tyd water gekry het.

Om planne te maak met net dit wat in die huis is.... geen ekstra koste nie.

Die groen werk vir nou. Miskien as daar eendag 'n los randjie rondlê, 

kan ek 'n beter plan as hierdie maak.

En daarna...?
Het ek die ou hoëtroustel weggedra.
Ek mag dit nie weggooi nie....

maar dit werk lang jare nie meer nie.

Die asblik?
Tinktinkie, ons toypomeranian.
Sy snuffel in die asblikke, klim pens en pootjies daarin

op soek na iets om te knibbel en te knaag.

Daarom moes die asblik boontoe.

Groetnis

Wat is daar vir middagete? AIP-dieet

Wanneer mens vir die eerste keer met die AIP ("autoimmune protocol) te doen kry, sien jy net die lang lys kosse wat jy nie mag eet nie.... en jou moed lê laer as laag.

Dan, wanneer jy meer gemaklik in die dieet inbeweeg het, leer jy om te fokus op dit wat jy wel mag eet.

In my vorige inskrywing het ek vertel van die nuwe facebookgroep waar ek lid van is.

Ek het gedink om vir so 'n paar dae die kos op ons tafel te deel... net om te wys dat dit nie só onmoontlik is nie.

Vanmiddag eet ons T-beenskywe, lemoenwortels, patat-en-blare en skorsies.

Die T-bene braai ek in my elektriese braaipan. Ek gebruik olyfolie daarvoor (nie die beste opsie nie, maar klapperolie en vleis werk nie so lekker saam nie). Om die vleis te geur gebruik ek ongejodeerde seesout en my tuisgemaakte mengsel kruie: tiemie, roosmaryn, basiliekruid, pietersielie, knoffel, salie, kerrieblare, origanum. Tiemie gebruik ek 3 dele, roosmaryn 2 dele en dienres elk een deel.

Die skorsies het ek net bloot in water gekook.

Die wortels het ek (gebrand!) in water gekook met die sap van 'n halwe lemoen daarby.

Die patats het ek ook gekook, maar 'n eetlepel klapperolie daarby gegooi. Daarna het ek kale-blare, spinasieblare en chinese koolblare gesnipper en bygegooi. Die spulletjie gaan ek nou almal megpng om 'n tipe "boontjie-en-aartappel" dis te maak.

En dis dit - 'n smaaklike bord vol kos!

Die AIP dieet vir onderaktiewe skildklier en Hashimoto's

Ek het by 'n nuwe groep op Facebook aangesluit.
Ja, 'n groep vir mense wat sukkel met onderaktiewe skildklier en / of Hashimoto's.

Hierdie inskrywing is vir daardie mense, daardie dierbare vriend(inn)e in verdrukking...

Die inskrywing is lank nie volledig nie, lees asb verder op, doen navorsing en bemagtig jouself.

Is die AIP die wonderkuur?

Ek wens ek kon sê: "Ja!"... maar ek kan nie. Nee, die AIP is nie 'n wonderkuur nie. Dit is slegs maar die eerste stap in 'n lang proses om lewensgehalte te verbeter.

Hoe gaan dit met jou...?

Vanoggend se skermpreek (dis nou wanneer ons nie 'n aflos-predikant kon kry nie en na 'n opgeneemde video van 'n erediens kyk. Soveel beter as vroeër jare se leespreke, waar 'n ouderling 'n geskrewe preek voorgelees het.) het gehandel oor omgee. Die verbond wat God met ons gesluit het, sluit onder meer in dat ons as gelowiges vir mekaar moet omgee, vreugde, hartseer, laste, pyne, alles moet deel.

E-pos-etiket

Is daar só iets?

E-pos-etiket.

Veral in 'n besigheidsituasie.

Jy kan mos nie, wanneer jy namens 'n firma, onderneming, maatskappy 'n e-pos stuur dit hanteer soos jy 'n brief aan 'n kollega, vriend of familielid sou stuur nie?

Sekere beginsels kan eenvoudig nie prysgegee word nie.

So ontvang ons onderneming 'n e-pos.

Die naam van die versender is bloot 'n naam en van, kom ons sê maar Erna Groen. Die e-posadres vanwaar die brief kom is bloot 'n algemene e-posverskaffer, sê maar gmail.

Dus 'n brief van ene Erna Groen met adres ernagroen@gmail.com.

Die onderwerp lui bloot: Nuwe bankbesonderhede.

Die briefinhoud het geen verwysing na watter maatskappy dit gestuur het nie. Daar is ook geen briefhoof, maatskappy-embleem of enige prentjie wat mens leiding kan gee nie. Dit word bloot onderteken deur die Erna.

Die nuwe bankbesonderhede is per aanhangsel by die brief aangeheg.

Ek moet dus 'n aanhangsel oopmaak (waarteen antivirusprogramme waarsku) om uit te vind watter maatskappy se bankbesonderhede verander het en of dit enige invloed op ons onderneming het.

*********************************************

Wat sou dan 'n beter, meer korrekte voorstel vir so 'n brief wees?

1) Maak baie seker dat die "naam van versender" wat by die kliënt verskyn DUIDELIK en BESKRYWEND is. Groter maatskappye het hul eie webwerwe met 'n hul eie e-posopsie waaruit die naam afgelei kan word, bv navrae@telkom.co.za of ernagroen@sasol.co.za. Indien jou maatskappy van 'n gratis e-posdiens soos gmail gebruik maak, verander dan die versender naam na die maatskappy naam.

Dus - al is jou e-posadres ernagroen@gmail.com, is die versendernaam byvoorbeeld XYZ.

2) Skep 'n eenvoudige handtekening - dit hoef nie eens 'n prentjie te bevat nie - om die maatskappy te identifiseer. In gmail is die opsie beskikbaar onder die verstellings. Tik bloot die maatskappy se gegewens in. Byvoorbeeld: XYZ (Pty) Ltd, Posbus 123456, Lyttleton, 0154. BTW nr 456123789. Tel nr 015 248 5556. Jy hoef nie tierlantyntjies by te voeg as jy nie weet hoe nie. Die inligting is voldoende.

3) Indien bogenoemde twee punte nie vir jou moontlik lyk nie.... Asseblief, maak dan gebruik van die onderwerpveld om meer verduidelikende inligting te gee. Byvoorbeeld: XYZ (Pty) Ltd - Nuwe bankbesonderhede.

4) Moet onder geen omstandighede 'n e-pos stuur met bloot 'n aanhangsel sonder enige briefinhoud nie. Dit is darem baie swak... Selfs groot maatskappye doen dit.

Tik bloot iets soos: 

Goeie dag
Vind asseblief aangeheg u rekeningstaat vir Oktober.
Met dank

En laastens:

5) Moet nie té familiêr raaknie. Behou professionaliteit - jy tree namens die onderneming op. Selfs al ken jy die kliënt persoonlik, is dit nie nou 'n briefwisseling tussen julle persoonlik nie, maar tussen twee besigheidsentiteite.

Groetnis