My lewe faseer ...

 ... of moet ek liewer sê migreer?

Dinge verander, verskuif enne ... ek dink ek hou daarvan!

Eers was dit net ek. My wêreld het om myself gedraai. Oudste kind wat nie graag deel nie wat sommer skelm eetgoed in my kamer wegsteek.

Toe kom hy in my lewe. Die ridder op 'n wit perd. Net, dit was 'n kortbak, linkerhandstuur, wynrooi Land Cruiser. Maar mensig, wat 'n impak het hy op my lewe gemaak...

Daarna die kinders, een na die ander, vier van hierdie wonderwerke uit God se vaderhand.

Meteens het die lewe bestaan uit ander. Ek het vêr, bitter vêr op die agtergrond verdwyn. My behoeftes, my drome, my wense  het negeer in die harwar van doeke, boeke, gimnastieksale en perdrykompetisies. Nie dat ek een enkele minuut daarvan wegwens nie. Dit was die fase van my lewe - toe.

In daardie tydvak het ek gelééf vir my kinders. Voluit, alles met hulle gedeel.

Maar, soos die lewe mos maar is, het hulle grootgeword...

Sus het getrou, boet het studeer en sy lewensmaat ontmoet (drome en planne vul hul oë), my jonger twee is nou al byna twee jaar alleen in Botswana - boere in die ware sin van die woord - maar ek voel so skuldig oor hulle twee...

Tog, die groei in my kinders is sigbaar.

En ek is God ewig dankbaar vir die wondervoorreg om in hul lewens te kon deel. 

Lank gelede, tydens 'n wyksbybelstudie, het 'n vriendin opgemerk dat haar huis nou leeg voel, dat sy wens dat iemand net die pen op 'n ander plek wil gaan neerplak - want alles is presies net waar sy dit gelos het. O, dit was die versugting van my hart, dat alles kan bly waar ek dit los.

En nou?

Nou is lank gelede hier, hier by my. Nou bly my penne waar ek dit neersit. Nou is my huis (soms) stil en elke ding presies op sy plek. Nou het ek tyd om minder te maak, reg te pak, weg te gooi, dinge te verander om mý te pas.

En ek hou daarvan. Dis vir my héérlik om my huis so te kan inruim. Om vir elke ding 'n pasplek te kan inrig. Om dinge te rangskik dat dit vir my sin maak - al maak die bediende my soms vies omdat sy nie dit presies pak soos ek dit wil hê nie (ek het nooit geweet dat ek 'n perfeksionisties is nie).

Maar soms, soms voel dit of my lewe emosies eerder ossileer. Ek wonder dikwels of ek nie dalk 'n gesplete persoonlikheid het nie. So het ek weer sommer Maandag weer uit my kassie geval. Terugskouend kry ek werklik skaam oor my optrede, soveel so dat ek in gebed voor God om verskoning en vergiffenis moes vra.

Uiteindelik het 'n heel nuwe getuienis in my lewe geopenbaar.

My man se absolute vergewensgesindheid.

Tekenend van God se vaderliefde wat allesomvattend is.

Meer as wat Andries my ooit kan vergewe, kan liefhê (en dis 'n ongelooflike mens hierdie man van my) is God se liefde vir my. As my man met hierdie chaotiese emosionele op-en-af mens kan liefhê, wat sê dit nie van God se Skeppersliefde, Verlossersliefde, Genadeliefde, Vaderliefde ...

Ek is in 'n nuwe fase wat my fassineer - ek is mal oor hierdie nuwe faset van my lewe, nog vele om te ontdek.