In die paar jaar wat ek hier op my kuierwerf gekuier en gesels, soms gekekkel en soms gekerm, soms gek en meestal bloot gemaklik gedeel het, het ek nooit 'n gevoel van vyandigheid, 'n gevoel van "verdedig jouself" of dat my opinie sogenaamd minderwaardig is, ervaar nie.
Ek het lank, baie lank, gewik en weeg of ek ooit 'n facebook-profiel moet oopmaak. Ek het nooit van die idee gehou nie. Te "oop" (maar is die kuierwerf dit nie maar ook nie)?
Maar dalk was die grootste probleem presies dit wat my ingesluk het - 'n tipe van verslawing, 'n tipe wegkruip-aksie.
En ek het in 'n liefde-haat-verhouding met facebook verval.
Ek kon nie sonder die opium nie.
Maar die gif en die verslawing het my dikwels tussen die oë geslaan.
Heerlik om foto's van my broer-hulle, my neef-hulle in verre lande te sien, ook foto's van ons naby familie wie ons so min sien... Heerlik om met mense wat soos ek dink te kuier.
Maar soms, soms byt facebook met aaklig gesperde kake. Klemmend en vas.
Soos dikwels maar gebeur word woorde op papier (skerm) verkeerd gelees, want daar is geen emosie betrokke nie. Dit wat ek voel, die lag in my stem, die erns, die kwaad wees, die genoegdoening, word nie gedeel nie. Want daar is geen manier (geen "emoticons" of enige simbole) wat 'n mens se emosie kan neerpen en duidelik illustreer nie.
Dis waarom die oë die vensters van die siel genoem word.
Om te sien wat 'n ander dink en voel.
Om te sien waar hul gedagtes heen mik.
Nou is ek sommer sielsmoeg.
Moeg vir menige misverstande.
Moeg vir mense wat nie omgee hoe hul beeld na buite lyk nie, geen respek vir diegene om hulle of selfs vir hulself nie.
Dalk is dit tyd om net hier op my eie kuierwerf te kom kuier.
Hier waar ek my sê kan sê, my gedagtes kan deel en my opinie kan lug.
En dit in suiwer Afrikaans kan doen. Maak nie saak of my leserstal daarom kleiner is nie.
Want dis wie ek is.
'n Christen, nie 'n sondelose nie, maar 'n gereddene.
'n Afrikaner - lief vir my kultuur, trots op my geskiedenis, my mense.
Groetnis....
