'n Droom word waar (deel 2 - vakansie in NZ)

In die maande se aanloop tot ons uiteindelike droom-vakansie het ons ook 'n kwota wonderwerke en frustrasies beleef. Die een wat die meeste my kop omgedolwe het, was die volledige geboortesertifikaat wat vir elke minderjarige kind vereis word. Dis nuwe wetgewing wat eers Julie, later na September en uiteindelik na 2015 uitgestel is.

Maar ek moes na binnelandse sake, ek kon nie wag op uitstel-datums nie... Van die drie wat ek nodig had, het net een opgedaag voor ons gevlieg het - die ander is steeds nie hier nie!

Die laaste week voor vertrek is dol.
Buiten al die tasse wat gepak moet word, is daar twee boerderye waarvan die administrasie en moontlike rekeninge afgehandel moet word.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Om tasse te pak vir 'n kuier in Nieu-Seeland vanaf Noord-Transvaal se Bosveld is nogal 'n uitdaging. Hier staan ek in 'n sonrok, kaalvoet en moet wintersklere in tasse kry. Regtig warm baadjies, ekstra kouse, wollerige flennie-nagklere, dun komberse, denims en denims en denims. Nog 'n baadjie, net vir die wis en die onwis - terwyl die kraaie buite gaap.

Ekonomiese klas word tot twee tasse met 30kg totale gewig in die vragruim en twee stukke handbagasie met 'n totale gewig van 10kg beperk. My ma het gevra dat ons twee tasse vir hulle ook by ons gewig moet inreken (ons het immers 12 tasse en 180kg tussen ons ses!)

Ek het by Homemark vakuumsakke gekoop. Dit seël met 'n dubbele seël en dan suig jy met 'n stofsuier al die lug uit die sak. So kan jy heelwat meer klere in 'n koffer gepak kry (en uiteindelik 'n baie, baie swaar tas hê om te dra!)

So lyk die pakkie

                                  

                                            'n Uitgesuigde sak klere.

Die een ding wat my hoofbrekings besorg het, was hoe om by die lughawe te kom. Ons het allerhande opsies oorweeg en afgekeur. Om ons kar in die parkade te los was net buite die kwessie - die versoeking in SA is net te groot. Voeg daarby dat ons met 'n waentjie móét saamry om al ons bagasie in te kry - ons het sewe stukke bagasie vir die vragruim en sewe stukke handbagasie gehad.

My swaer sou ons moes stad toe neem, ons moet 15:00 op die lughawe wees (vlug vertrek eers 18:15, maar om bymekaar te kon sit, moes ons vroeg inweeg). Ons motor kan sewe mense met gemak vervoer, agt begin styf sit. Skoonma sou dus alleen tuis moes bly.... Dit kwel my. Jan Smuts lughawe (ek kan die nuwe name nie gewoond raak nie), is so drie ure se ry van ons af - mits die verkeer dit toelaat - en dan moet swaer nog terug huis toe in die laatmiddag, Vrydagmiddag, verkeer. (Almal aan die Rand dink mos Vrydag is gemaak om noord te ry!)

Uiteindelik besluit ons om met die Gautrein na Sandton en dan na Jan Smuts te ry. Ja, met sewe stukke bagasie en sewe stukke handbagasie....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Vrydag 26 September 2016

Na 'n nag waarin ek bykans niks geslaap het nie, is dit uiteindelik die groot dag.

My geliefde en ons jonger kinders se heel eerste vliegtuigrit.

Ons is so 11:00 in die kar en gereed om te ry. Waentjie gehaak, tasse ingepak, paspoorte en kaartjies weer en weer gesoek, net om dubbel seker te wees dit is wel in.

In die parkeerarea van die Gautrein by Hatfieldstasie. Tyd om te groet.

Ek en André

Leticia en Johan

Henry

Andries, André en Johan

Die rit het goed afgeloop, die trein was relatief leeg en ons het gemaklik gesit. Almal opgewonde oor hierdie heerlike nuwe avontuur. By Sandton moes ons een vloer verder die grond in (Sandton-stasie is alreeds ondergronds) om die platform vir treine na die lughawe te kry. Trappe af met tasse van gemiddeld 15kg elk....

Ons nader Johannesburg se lughawe

Hou boet! Die wa wil af....

Ons vliegtuig word gereed gemaak.

Om te staan en beweeg....

Vanaf die Gautrein se stasie tot in die lughawe gebou - gerieflik onderdak. Maar dan moet jy trappe af - ons het nie dadelik die hysbak gesien nie en die roltrappe met die swaar bagasie het hard op die seuns se arms gewerk!

In die lughawe moes ons inweeg, ons opstap-kaartjies kry en wag, geduldig ure omkry...

Ek moet tog die staaltjie deel.

Met die inweeg van ons vragruim-bagasie, is ons hulp 'n Kleurling. Ons praat Engels. Ek vra vir hoom of ons asseblief al ses bymekaar kan sit, omdat ons 'n gesin is en dit ons eerste vlug is. Dit was bietjie van 'n probleem, want die kaartjies was ingedeel 3-2-1 en daarvolgens word die sitplekke toegedeel. Ons kry wel op die aansluitingsvlug vanaf Sydney na Auckland (in 'n Boeing 737) al ses bymekaar sitplek, maar vir die lang vlug vanaf Johannesburg na Sydney ('n Boeing 747) moes hy 'n senior roep - saam is hulle daar weg en later weer terug.

Hulle kon nie vir al ses bymekaar nie, maar ons kon darem drie en drie bymekaar sit.

Ons opstap-kaartjies

By die ingang waardeur ons beweeg na ons vliegtuig, sit ons en wag. Totdat daar uiteindelik 'n hele paar sekuriteitsbeamptes opdaag, ons almal opjaag om in 'n ry te gaan staan (regtig!). Nou word ons handbagasie deursoek. Dit is nie soseer die lughawe as wat dit Qantas self is nie. Hulle het 'n 90-jaar lange skoon rekord en wil dit so behou. 

Nadat die handbagasie wat ek dra, deursoek is, beweeg ons na die waglokaal, weer deur beamptes wat eers jou instap-kaart bekyk. En sowaar, dis weer dieselfde man. Ek vra hom of ek moet wag vir die res van my gesin. Hy lag en sê nee, hy ken ons mos... Vir al die ander beamptes sê hy: "I know these people, they are my family."

Nou kyk, vir my gesin was dit ietwat van 'n skok, maar ons weet mos. En hierdie keer het dit voordele ingehou :-).

Ek gaan nou net 'n paar foto's deel van die vlug en aankoms in Auckland. Vandat ons 18:15, Vrydag 26 Sept (RSA tyd) opgestyg het totdat die laaste foto geneem is, het 17 ure en 35 minute verloop. Maar volgens die oorlosie het ons 20:50, Saterdag 27 Sept (NZ tyd) geland - dus meer as 26 uur...

Die drie oudste kinders het so 5 rye voor ons gesit - gelukkig almal langs die venster sodat elkeen 'n beurt kon kry om uit te kyk. Te heerlik die moderne vliegtuie waar elke persoon sy eie skermpie het en self kan kies waarna jy wil kyk.

Vasgegordel en gereed vir opstyg. Op Johan se skoot is sy kombersie - vir later se slaap.  Elke passasier kry 'n kombersie en 'n kussing. Na ete word die kajuit se ligte gedomp en kan mense gemaklik (?) slaap.

Hoog bo die wolke!!

Die vlugroete. Interessant genoeg vlieg die rederye nie in reguit lyne nie, maar probeer om lugstrome "te ry". Ons het hierdie inligting baie waardeer.

Die wag vir ons aansluitingsvlug op Sydney. Met die gaan-slag was ons gelukkig, ons het net 'n uur gehad tussen land en weer opstyg. Met die terugkom moes ons drie ure omkry.

Ons is reeds in die vliegtuig, maar ons tasse moet nog gelaai word.....

'n Veel moeër groepie - nou die laaste been, die aand binne.

Dis na nege-uur, Saterdagaand, 'n redelik muwwe, moeë klomp reisigers moet nog die uur en 'n half rit na Orewa deursit.... Maar ons is so opgewonde! Môre, net môre, sien / ontmoet ons ons familie, neefs en niggies.

Hoeveel slapies kan jy tel? (deel 1 - vakansie in NZ)

Vyfhonderd-agt-en-dertig.

Gedurende April 2013 is die gedagte uitgespreek, 'n vraag gestel en 'n datum bepaal.
'n Geskenk groter as groot.
'n Verrassing beter as enige droom of fantasie.

As, indien, miskien en dalk....

My ma het gewens en my pa het gesê.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In Julie 1997 het my broer na Nieu-Seeland vertrek. In Suid-Afrika was sy vel te lig en sy taal te Europees. Hier was geen werk en geen toekoms vir 'n Afrikaanssprekende, blanke ingenieur nie.

Ons is net twee kinders - ek en hy. Skielik is dit net ek - en hy doer vêr..... Ons eie kinders (daar was toe net twee) was maar 30 maande en 7 maande oud. Sou ons ooit weer sien?

Christiaan, Leticia en Henry in 1997

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In Januarie 2001 trou hy. Daar is nie regtig geld nie, maar ons koop kaartjies om die geleentheid by te woon. Leticia en Henry is bruidsmeisie en -jonker. My skoonsus (in Suid-Afrika op die plaas) is swanger met hul enigste - ons sou graag ook hier wou bly vir hulle.... Uiteindelik bly manlief agter en vlieg net ek en die twee kinders saam met my ouers oor.

Ek, Leticia en Henry in 2001, Nieu-Seeland

Saam-saam is ek en die nuwe Kiwi-skoonsus later swanger - wêrelde van mekaar verwyder. Die niggie en nefies sou mekaar eers jare later ontmoet.

Na drie jaar is die huwelik op die rotse.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dan ontmoet hy sy droomvrou. 'n Suid-Afrikaner in Kiwi-land. Ek ontmoet haar wanneer ek in November 2008 alleen saam met my ma gaan kuier. Hulle trou in 2009.

Christiaan se troue in 2009

Nou het my ouers nege kleinkinders. Vier in Suid-Afrika en vyf in Nieu-Seeland. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In die 17 jaar wat my broer al in Nieu-Seeland woon, was hy vier keer (alleen) in Suid-Afrika op besoek en ek was twee keer daar.

In 2013 word my pa 70; 2014 volg ma in sy spoor. En die besef is helder, tyd gaan verby. Daarom vra ma, sy vra nooit veel nie, maar die één ding wil sy van pa vra: Dat hul kleinkinders mekaar een maal mag ontmoet. Om een keer die hele uitgebreide gesin onder een dak te mag saamgooi.

Vanweë die komplikasies wat in hersaamgestelde gesinne ervaar word, is dit makliker om ons gesin van ses na Nieu-Seeland te neem as om hul gesin van sewe hierheen te bring. Makliker, nie goedkoper nie.

Dis die droom.

Maar hoe verwerklik mens dit?

Hoe lyk jou begroting?

Hoe koördineer jy twee boerderye, 'n gimnastiekklub en 'n student se tye ten einde 'n datum te kry wat sal werk? Terselfdertyd moet jy in gedagte hou dat die ander ouers ook toegang tot hul kinders oor vakansietye het, maar vakansietyd is die engiste wat die kinders saam kan kuier...

So word die gedagte gebore, word ons stilweg gevra na datums en begin 'n opgewondenheid smeul. Die internet word ingespan en die slapies getel: 538 slapies tot 'n droom.

My ma is die een wat beplan, droom, begroot, skaaf, aansny en uithaal. Hier besnoei, daar bespaar. 

Op 'n dag bel sy - sy is jammer, maar dit gaan nie moontlik wees nie. Die koste is net te groot. My kinders se gesiggies, die teleurstelling in my eie hart. Self kan ons nie bydra nie. Die oesjaar is bitter droog en spaargeld bestaan nie.

Uiteindelik het ons berus. As dit dan so moet wees, dan is dit so.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'n Ruk later het dinge verander. 

Ons kon weer hoop.

Ons kon beplan en droom.

In my e-posbus het die vliegkaartjies een-een aangeland.

 

Dinge het algou op 'n drafstap gegaan en ons het opgewonde die dae afgetel.

Dag 14 (Vrydag) kry ek 'n oproep van my pa. Ma het 'n baie slegte nag gehad. Haar hart is nie lekker nie, sy gaan dokter toe. As dinge so verloop, moet ons gesin maar alleen gaan. - Hoe op aarde dink hy.....

Ek bel later my ma om by haar self te hoor. Sy is vasbeslote, maak nie saak wat gebeur nie, vlieg vlieg sy. Die dokter en my pa is sommer laf, sy het te lank beplan, te veel uitgesien, te hard gespaar om nou op te gee. Nie eens haar hart wat sy pas tot gekkigheid versnel, sal haar van die vliegtuig afhou nie. Maar sy gedra haar rustig en drink haar pille soos voorgeskryf. Dinsdag besoek sy die dokter vir 'n opvolg en hy verklaar haar gesond.

So vertrek my ouers 'n week voor ons. My broer-hulle verwag my ouers, maar beslis nie vir ons nie....

*********************************************

Ek vertel môre meer..... :-)