Is dit die moeite werd om aan te gaan?

Ek het die stryd verloor.
Twee keer verloor.
En weet eerlik nie of dit die moeite werd is om voort te gaan nie.

Rou, eerlik, emosioneel.
Dis wat hierdie inskrywing gaan wees.

Ek kyk na Gretha Wiid se kort videos oor huwelik, kommunikasie en tegnologie... en ek weet - ek faal, ons faal.
Sy noem dat mens aan die huwelik moet werk.

Werk.
Ek sien nie meer kans nie.
Te veel konflik en onbegrip, wanverstaan. My onvermoë om my behoeftes, my vrese, my drome te kommunikeer sonder om konflik te wek.

Want elke enkele keer wat ek myself oopmaak, blootstel, is daar konflik - elke keer!

Waarskynlik word dit telkens as kritiek, 'n persoonlike aanval, 'n refleksie op sy persoon gesien.

Is dit dan, na 26 jaar, nog die moeite werd? Is dit?

In 26 jaar, geen geskenk - Kersfees of verjaardag - wat hy vir my gaan koop het nie. Sy verskoning is dat hy nie tyd het nie. Al wat dit vir my sê is dat ek onbelangrik is. So min werd dat hy nie van sy kosbare tyd aan my kan spandeer nie. Wanneer daar in planttyd (beide Kersfees en my verjaardag 2 weke later, val in planttyd) 'n hidroliese pyp bars, 'n skakelaar op 'n trekker groet, 'n band bars, dan is daar tyd om dorp toe te ry, met die eienaar van die besieid te ginnegaap, totdat die werkers klaar het... sy werk is belangriker as ek - die boodskap wat ék ontvang.

Moedersdag en Valentynsdag word totaal geïgnoreer - bloot 'n geldmaakfoefie van die Jode.... ek kry nie eens koffie in die bed of 'n blom uit die veld nie. Onbelangrik, niks werd.

Tyd.
Tyd saam.
Wel.... hy staan so half sewe soggens op (ek staan so vyfuur, half ses op om Bybelstudie te doen en kos voor te berei) en ons eet sewe uur. Half agt begin hulle werk.
Hulle werk tot, wel, tot die werk vir die dag klaar is. Amptelik tot half ses saans, maar letterlik tor maklik nege uur saans in spitstyd in die somer en tot ses uur, half sewe in die winter.

Ons eet elke middag tussen een en twee, alhoewel hulle dikwels eers half twee by die huis instap.

Ek moet teen nege uur gaan slaap om weer vyf uur te kan opstaan.
Tyd...

Maar die grootste veldslag wat ek verloor het is teen die oorfone, Youtube en wifi.

Dis al wat daar nou is.
Wanneer ek wil praat, moet ek die oorfone uit sy ore haal...
Selfs aan tafel...
En as ons kuiermense het...
En saans na donker in ons bed...

Na ek my bedlampie afgeskakel het, kruip hy net onder die lakens in, sodat die flikkerende skermlig my nie moet pla nie... (onthou kindertyd in die koshuis, hoe het ons met 'n flitslig in die bed boek gelees?)

En as ek hieroor praat...
Het ons net weer 'n uitval...
En ek sien nie meer kans nie!

Sy verweer is dat ek heeldag op die skerm is (en ek kan nie stry nie, wanneer hy by die huis kom, is ek op die skerm - of dit nou is om e-posse te lees, banksake te doen, die boekhouding te doen, op Facebook te wees, my wiskunde videos te redigeer of om my webwerf te probeer aan die gang kry) en dat hy nie bedags tyd het vir dit nie. Hy wil saans dit doen...die boodskap wat hy kry is dat ek hom niks gun nie.

Is dit die moeite werd?

Hoe praat ek met my man dat hy my hart sien, dat hy my emosie eerder as my woorde hoor?
Hoe praat ek dat hy dit nie as persoonlike aanval ervaar nie?

Ek is moeg.

"Create a white space"

Dis nou al 'n ruk wat ek die facebookblad van "Becoming unbusy" volg.

Daar is soveel waarmee ek aanklank vind.

Een van die besondere idees is juis om minder goeters te hê sodat jy meer van jou kosbare tyd met geliefdes en die dinge waaroor jy passievol is, kan spandeer.

So is ek (voel of dit al járre is) besig om te sorteer, weg te gooi, reg te pak.

Een van die uitdagings was om 'n oop ruimte, "a white space" te skep.

My uitdaging is my slaapkamer.
Ek maak minder...
Geliefde vergader....

Maar ek het my helfte van die kamer nou getakel. Uitgegooi, reggepak (heelwat binne in die kaste, maar gaan nou nie dit op die blad plaas nie) en sodoende een bo-kas en een rak in my kas leeg gekry om dinge wat buite rondstaan, binne te pak.

En kyk:

Só het dit altyd maar gelyk.
Die plastiese houer links voor het my haarborsels, naelknippers, knyptangetjies en elke 

ding waarvoor Elisa 'n plek soek, ingehad.

Die blou houer daaragter is my "juwelekissie". Ek is egter glad nie 'n juwelemens nie

en gebruik dit slegs Sondae. Geen sin om dit hier te hou nie. Dieselfde geld die kleiner spieël.

In die houtkassie regs voor was altyd herlaaibare batterye, tasslotjies met sleutels... 

sulke fieterjasies.

En die osoonmasjien (een groot borrel - maar darem lekker vir 'n borrelbad!!)

Nadat ek die rak in die kas leeggemaak het, kon ek alles daarin pak.

Ek het net die inhoud van die plastiese bak en dié van die houtkassie omgeruil.

Skielik het ek 'n grote "white space" wat my sommer bangmaak....
Want dis darem erg wit...

Ek soek 'n "iets" daar... miskien 'n plant?
Maar potplante vrek onder my hande.

Toe takel ek maar die volgende kamer - die sitkamer.
Die foto het ek daar gaan "steel".
Ons lyk mos darem lankal nie meer so nie... 😉

Steeds pla dit.

Die wit van die foto-karton is nie meer wit nie...
Inteendeel, dit lyk of die spulletjie een of ander tyd water gekry het.

Om planne te maak met net dit wat in die huis is.... geen ekstra koste nie.

Die groen werk vir nou. Miskien as daar eendag 'n los randjie rondlê, 

kan ek 'n beter plan as hierdie maak.

En daarna...?
Het ek die ou hoëtroustel weggedra.
Ek mag dit nie weggooi nie....

maar dit werk lang jare nie meer nie.

Die asblik?
Tinktinkie, ons toypomeranian.
Sy snuffel in die asblikke, klim pens en pootjies daarin

op soek na iets om te knibbel en te knaag.

Daarom moes die asblik boontoe.

Groetnis